Uzay Günlüklerim

Evrenlerin sayısı sonsuz olabilir ama tek tek evrenlerin  sonu  ve sınırı var Her evrenin bir sonu ve sınırı var derken gözlemlenebilir evreni kastediyoruz. Gözlemlenebilir evrenin sınırları içinde yeterince beklersek, evrenin en uzak köşesindeki ışık bile bize ulaşacaktır. Evrenimizde geçerli olan fizik yasalarını belirleyen enerji değerleri, evrenin farklı bölgelerine ışıktan hızlı olarak aktarılamayacağına göre bu iyi bir şey :)… Fizik yasaları gözlemlenebilir evrenin her yanında aynıdır, evrenimizin dışına çıkana kadar yasalar her yönde ve her mesafede aynı olacaktır.   Evrenimiz için bu sınır yaklaşık 47 milyar ışık yılıdır. Samanyolu galaksisini merkeze alırsak, gözlemlenebilir evrenin çapının 93 milyar ışık yılı olduğunu görüyoruz. Bu da her yöne doğru Dünya’dan bakıldığında 47 milyar ışık yılı uzağı görebileceğimiz anlamına geliyor (Düşük bir olasılık ama gerçek evren gözlemleyebildiğimiz evrenden daha küçük de olabilir. Yakındaki galaksilerin ışığı evrenin etrafından dol

Supranova Modeli Supranova modeli  de çökerti modeli gibi bir  Süpernova patlaması  ile ilişkilendirilmektedir. Fakat bu modelde kütlesi, Güneş kütlesinin  1,5 – 3 katı  arasındaki yıldızlar doğrudan karadeliğe dönüşmeyip, iki basamaklı bir patlama gerçekleşir. Birinci basamakta meydana gelen  süpernova patlaması,  proton ve elektronların yüksek çekim kuvvetinin etkisi ile birleşerek nötronlar oluşmasına ve geriye sadece nötronlardan oluşan yaklaşık olarak 2MG(2 güneş kütlesi) kütleye sahip süper kütleli bir  nötron yıldızı  kalmasına neden olur. Bu patlama sonucu nötron yıldızının çevresinde 0,1 MG kütlesine sahip bir yığılma (kütle aktarım) diskinin oluşması beklenir. İkinci basamakta ise birkaç hafta veya birkaç ay içerisinde bu  nötron yıldızı , pulsar rüzgarları yolu ile açısal momentum kaybederek dönen bir  karadeliğe  dönüşür ve böylece  GIP  meydana gelir. Eğer bu süper kütleli nötron yıldızı son derece hızlı dönüyorsa, merkezcil kuvvetten dolayı çökmekten kurtulabilir (bu

Hipernova  Modellemesi  Yeni oluşmuş bir yıldız, en basit füzyon reaksiyonu olan hidrojen çekirdeğini helyum çekirdeğine dönüştürme işlemini gerçekleştirir. Ömrünün sonuna yaklaşan yıldız, artık içerisindeki tüm  hidrojeni ,  helyuma  çevirmiş ve bu değerli yakıtını tüketmiştir. Sırasıyla  helyum ,  berilyum  gibi elementleri de yakıt olarak kullanmıştır. Bu yanma süreci, çekirdeğin kütlesini arttırır. Bu artma ile yıldız çekirdeği, kendi ağırlığını ve üzerindeki katmanların basıncını taşıyamaz hale gelir. Bu noktada kütle çekim baskınlaşır ve felaket boyutunda bir içe  çökme  gerçekleşir. Bu modele göre, Güneş'ten çok daha büyük kütlede dev bir yıldız ya da yıldız kümesinin çökmesi sonucunda, uzay-zamanda ışık dahil hiçbir şeyin dışarı kaçamayacağı  karadelik  oluşur. Aynı anda, yıldızın kütlesinden bir bölüm de karadelik çevresinde dönen bir  kütle aktarım diski  oluşturur. Yıldızın dıştaki katmanları ise henüz merkezde olanlardan habersizdir. Karadelik çevresindeki diskin iç

GAMA IŞINI PATLAMALARININ KEŞFİ GIP 'ların bulunuşu, bütünüyle astronomi dışı gelişmelerle olmuştur. 1963 yılında "atmosferdeki nükleer denemelerin yasaklanması" hakkındaki ABD-SSCB antlaşmasına uyulup uyulmadığını denetlemek için ABD Savunma Bakanlığı'nca Dünya çevresinde yörüngeye Vela adlı bir dizi uydu yerleştirildi. Bu uydular, yer ötesi GIP sinyallerini ilk olarak 2 Temmuz 1967'de almaya başladı. 1972 yılında fırlatılan SAS-2 uydusu ise  gama ışını patlamaları  çalışmalarına büyük katkı sağladı. O zamanlar için çok gizemli bu fiziksel olayın bilim dünyasına duyurulması ise 1973 yılında olmuştur. CGRO isimli uydu teleskopu üzerindeki BATSE gama ışını detektörlerinin 1991'de faaliyete başlamasıyla birlikte gözlenen gama ışını patlaması sayısında artış sağlanmıştır. Bu sayede evrendeki  GIP  dağılım haritası çıkarılmıştır. Bu gelişmeler, gizemli patlamaların evrenin uzak bölgelerinden, yani kendi galaksimiz Samanyolu'na milyarlarca ışık yılı mesafel